“Amerika’da bir üniversitede, profesör derse şöyle başlamış:

- Düşünün ki bugün dünyanın son günü. Yarın bu saatte her şey bitecek. Kurtuluş şansınız yok. Bugün ne yapardınız?

Öğrenciler tek tek yazmaya başlamışlar..

- İbadet eder, Tanrı’dan günahlarımı affetmesini dilerdim.

- Tüm sevdiklerimle vedalaşırdım.

- Ailemle vakit geçirirdim.

- Anneme veya babama giderdim.

- Arkadaşlarımla yarım saat eski günlerdeki gibi basket oynardım.

- Barbekü partisi yapardım.

- Sevgilimle son ana kadar sevişirdim.

- Tüm sevdiğim yemekleri yerdim.

- Yatar uyurdum.

- Ormanda son defa dolaşırdım.

- Güneşin doğuşunu ve batışını son defa seyrederdim.

- Akşam yıldızları seyrederdim.

- En sevdiğim yemeği hazırlar, tüm sevdiklerimi akşam yemeğe davet ederdim.

- Piknik yapardım.

- Hayatta en çok gitmek istediğim yere gider, orada ölümü beklerdim.

- Üzdüklerimi arar, özür dilerdim.

Hoca bütün hepsini tahtaya yazmış. Sonra gülerek sınıfa dönmüş ve demiş ki:

- Bunları yapmak için dünyanın son günü olması şart mı?..”